Normatiewe aspekte van die vertolking van 'n akte van menseregte

Abstract

Wetgewing wat onbestaanbaar is met die bepalings van Wet 200 van 1993 as die hoogste reg is nietig tensy geoorloof volgens die maatstawwe van art 33 (1) 1 en die Konstitusionele Hof en die provinsiale en plaaslike afdelings van die Hooggeregshof is bevoeg om dit ongeldig te verklaar. Die beoordeling van die geldigheid van wetgewing waardeur inbreuk gemaak word op 'n Fundamentele Reg of Vryheid in Hoofstuk 3 verleen 1 vereis in eerste instansie die vertolking van die betrokke bepaling van die Hoofstuk. In die lig van die besondere karakter van 'n grondwet en die gebrek aan omlyning van die verleende regte en vryhede 1 moet die vertolking nie volgens geykte metodes geskied nie I maar wel doelgerig aan die hand van die waardes onderliggend tot die Handves as geheel. Waardes wat nie herleibaar is tot die grondwet self nie en die persoonlike filosofiee van die regters behoort die howe egter nie te beinvloed nie.

Legislation inconsistent with the provisions of Act 200 of 1993 as the supreme law is of no force and effect and the Constitutional Court and the provincial and local divisions of the Supreme Court may declare it invalid, unless it complies with the criteria of a permissible limitation under sec 33(1). Before the validity of legislation impinging upon a Fundamental Right or Freedom conferred in Chapter 3 can be considered, the relevant provision of the Chapter must first be interpreted. In view of the special nature of a constitution and the generality of the conferred rights and freedoms, the ordinary methods of interpretation should not be applied. Chapter 3 must be interpreted purposively taking into account the values underlying the Bill of Rights as a whole. Values not founded in the Constitution and the personal philosophies of the judges ought not to influence the courts.