Selfrefleksiwiteit in die (post)modernisitiese drama /teater

Abstract

Spieel, kamer van spieels, mise-en-abyme, representasie, ensovoorts, is almal begrippe wat met die nosie van selfrefleksiwiteit in verband gebring word. Hoewel selfrefleksiwiteit nie 'n nuwe verskynsel is nie, is die vraag waarom dit juis vandag so akuut in die literer-teoretiese diskoers neerslag vind. Dit geld veral teoretiese bydraes oor die Postmodernisme en/of Postmodemistiese tekste. Hieruit kan 'n mens aflei dat daar 'n direkte verband tussen selfrefleksiwiteit en die Postmodernisme bestaan. Hierdie studie is dan primer gemteresseerd in die wyses waarop die Postmodernistiese dramafteater die nosie van selfrefleksiwiteit in die enkoderingsproses in diens neem. Daarbenewens word ondersoek ingestel na die invloed wat die konsep van vervreemding in die twintigste-eeuse dramajteater op die verskillende beskouings van selfrefleksiwiteit gehad het. Die uiteindelike oogmerk is om aan te toon dat selfrefleksiwiteit in die Postmodernistiese dramafteater gevestigde aannames oor kuns as spieelbeeld van die werklikheid omverwerp.

Mirror, hall of mirrors, mise-en-abyme, representation, et cetera are all concepts associated with the notion of self-reflexivity. While self-reflexivity is not a new phenomenon, the question is why, in our time, it should be so acutely present in the discourse of literary theory - especially in theoretic contributions on Postmodernism and/or Postmodernist texts. One is lead to conclude that self-reflexivity and Postmodernism are directly linked. This study, then, focuses primarily on how Postmodernist drama/theatre employs the notion of self-reflexivity in the encoding process. It also explores the impact of the concept of alienation in twentieth century drama/theatre on the various views of self-reflexivity. The fmal objective is to show that self-reflexivity in Postmodernist drama/theatre challenges ftxed suppositions about art as a reflection of reality.